μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.

"Λοιπόν πάντα μου ήταν δύσκολο να απαλλαγώ από όσους άφηνα." "Ημέρες νύχτες τόσο ωραίες.Αυτό το τόσο ωραία πάντα.Δεν μπορώ να διαβάσω άλλο, δεν διαβάζονται αυτά.Βλέπεις τι γίνεται εδώ.Θα πρέπει να μαζευτώ λίγο.Νομίζω ότι πρέπει να κλειστώ σπίτι, να βάλω λίγη τάξη στο μυαλό μου.Λοιπόν τέρμα.Άλλωστε έχω περάσει σε άλλον τόνο τώρα.Αλήθεια.Τώρα είμαι μία πολύ βιαστική δεν ονειρεύομαι πιά." "Αλήθεια δεν θέλω και δεν μπορώ να στα ξαναπώ όλα αυτά.Δεν είμαι σε φόρμα.Ίσως γιατί χθές μίλησα πάλι τόσο πολύ.Φαίνεται ότι πρέπει να είμαι ελαφρώς μεθυσμένη για να μιλάω,αισθάνομαι έτσι πιο άνετα.Διαφορετικά κουμπώνομαι.Αλλά δεν μπορεί να είμαι διαρκώς λίγο μεθυσμένη γιατί στο τέλος θα γίνω αλκοολική.Δεν έχω να πω τίποτε άλλο,δεν έχει πια ενδιαφέρον η παρουσία μου.Κι άσε που καμιά φορά γίνομαι θηρίο με τον εαυτόν μου.Είναι μία οργή μνήμης.Για όλες αυτές τις λούμπες που πέφτει μέσα κανείς από μόνος του.Ωραία μάτια, ωραία λόγια και τα λοιπά.είναι άνθρωποι που σε βοηθάνε να αυταπατάσαι.Μόνο που το καταλαβαίνεις πάντα αργά.Μου είναι δυσάρεστο να θυμάμαι και βλέπεις ξαναπήρα φόρα." "Αναρωτιέμαι γιατί να πρέπει να πάω αφού δεν με διασκεδάζει αυτό.Πάντως πολλές φορές πάω έτσι και μετά διασκεδάζω μόνη γιατί διασκεδάζω τον εαυτόν μου.Μιλάω πολύ και γελάω μ' αυτά που λέω και στο τέλος βγαίνει η βραδιά.Είναι βέβαια βραδιές που δεν χρειάζεται να βγουν.Όμως γιατί όλα αυτά, Βραδιές που βγαίνουν, βραδιές που δεν βγαίνουν,δεν ξέρω.μπορεί επειδή είμαι απλώς κουρασμένη.Επειδη δεν κοιμήθηκα τη νύχτα καλά, επειδή ένα σωρό πράγματα.ίσως αν μου φτιάξεις έναν καφέ να συνέλθω.Είναι τώρα καιρός που αν δεν κοιμηθώ διαλύομαι.Εσύ βέβαια δεν εννοείς να έρθεις στο σπίτι μου." "Πως να τους εξηγούσα ότι είμαι λίγο τρελή.Αυτά δεν είναι ευαισθησίες, είναι νευρώσεις.Σ' αυτόν τον ωκεανό που ζούμε, από ενθύμια, από φωτογραφίες και τα λοιπά και τα λοιπά, όλα αυτά άμα κουνηθούν είναι άσχημα." "Είναι επειδή αμφισβητώ ένα σωρό πράγματα, πάντα. Τα πιστεύω και δεν τα πιστεύω.Το μισό μυαλό λέει ναι, το μισό όχι. Κι έπειτα δεν έχει μεγάλη σημασία αφού είναι μισό μισό.Επιβιώνω με μισό μυαλό από δω και μισό από κει." "ΛΛάθος άνθρωποι, λάθος κόσμος, λάθος λέξεις -και όλα αυτά τα συνειδητοποίησα σε μια ηλικία λάθος επίσης. Δηλαδή μεγάλη, θα προτιμούσα να ξέρω τρακόσιες λέξεις και να μου φτάνουν και να μπορώ να ζήσω με αυτές. Να μη χρειάζομαι άλλες. Γιατί τελικά η γλώσσα τι είναι; Μια ακλαβιά είναι και δεν σε λυτρώνει, ό,τι και να λένε, και τυραννιέσαι απλώς. Σαν τη θάλασσα που την έχουν κάνει και σύμβολο. Χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της, και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί. Χτυπιέται και ύστερα αποκάνει και εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη, ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία. Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που της δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει, πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά. Αλλά τώρα πρέπει να φύγω." Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο-Θανάσης Βαλτινός