Τα πάντα,τα πάντα είναι δυνατά αρκεί να είσαι δίπλα όταν δε νιώθω καλά.Όταν βρίσκω κομμάτι του εαυτού μου απ'την άλλη μεριά του οδοφράγματος και με πιάνει ζάλη.Και τραγουδάμε σαν διαόλοι τραγουδάμε βραχνά για να κρύψουμε την τρυφερότητά μας καλά,γιατί μας έχουν καταφέρει να αισθανόμαστε ντροπή,για τα συναισθήματά μας για την ίδια τη ζωή.Θέλω να βγω τώρα εκτός εαυτού το δίκιο μου να χάσω κι ας το ψάχνω παντού.Αρκετά,αρκετά! με τα προσεγμένα λόγια,τα ξενύχτια μου τελειώνουνε κοιτώντας τα ρολόγια,αρκετά με τις προσεγμένες μας αγάπες,αρκετά με τις καβάτζες και τους έρωτες με πλάτες,αρκετά!με τα ξαναζεσταμένα φαγητά,αρκετά!,δεν αντέχω τίναξέ μου τα μυαλά.Κι όλο ψάχνουμε να βρούμε της καρδιάς μας τα κομμάτια,άγγιξέ με και θα βγάζω πεταλούδες απ'τα μάτια.Με κάτω το κεφάλι και δεμένα τα χέρια,το βλέμμα δε σηκώνουμε να δούμε τ'αστέρια.Μα εγώ αυτές τις μέρες τα `χω εντελώς χαμένα,ό,τι τραγούδι και ν'ακούσω μιλάει για μένα.Και κάθε ιστορία που μου λέγανε παιδί τώρα καταλαβαίνω πως δεν είναι αληθινή.Κάποιοι τ'ονομάζουν τέλος της αθωότητας,κάποιοι άλλοι βία της πραγματικότητας,όπως κι αν το λένε πλέον μέσα μου ζει,άγριο θηρίο μ'ασυγκράτητη ορμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου